We waren weeral aan het laatste weekend van augustus en dat is traditiegetrouw het weekend van het Gensb. Dit jaar werd het weer georganiseerd in Engeland. Meer bepaalt in Penhale, Cornwall. Niet bepaalt bij de deur en daarom vertrokken we ook midden in de nacht. Om 2.40u om precies te zijn. Bij ons in Merksplas stapten tevens de Galliërs bij op de bus.
Onderweg moesten we de Powerrangers nog oppikken en dan kon ons avontuur beginnen. Eerst zien dat we op tijd bij de boot aankwamen. Tegen dat het licht begon te worden arriveerden we aan de boot. Eenmaal op de boot konden we uit ons bus om onze beentjes eens te strekken. En om mottig te worden voor sommigen (He Heleen). Na een klein anderhalf uur varen kwamen we aan in Engeland. En begon die buschauffeur ineens aan de andere kant van de weg te rijden. In het begin deed dat wel eventjes vies maar na een rit van 12 uur zijt ge da wel gewoon zenne. Kwamen we daar in the middle of nowhere aan. Nog een 100 meter verder en we reden terug de zee in.
Eenmaal uit de bus en een beetje bekomen van de lange reis konden we op zoek gaan naar onze slaapplaats. Wij dachten dat we met Berketrekkers een slaapzaal voor ons eigen hadden maar niets was minder waar. We werden onderverdeeld in 3 groepen. Onze jeugd lag samen met de jeugd van de Boerekes. Onze dames werden bij Zweedse, Duitse en Engelse dames ondergebracht en wij begeleiders lagen samen met de Frans van de Boerekes nog eens ergens anders. Maar dit ging bij ons wel niet door. Hoe kun je dan in godsnaam je jeugd begeleiden? Niet voor niets dat er in Engeland zo veel tienerzwangerschappen zijn. Wij wisselden binnen de Belgische delegatie wat matrassen zodat we met zijn allen bijeen lagen samen met de Boerekes. De Powerrangers en de Galliërs lagen de barak achter ons en daarnaast lag de Fam. Janssens.
Eenmaal geïnstalleerd was het tijd om te gaan eten. En zoals het bekend is bij de Engelsen was het eten vettig. Maar het smaakte wel na zo’n dagje bussen. Dan zijn we gaan wegen. En het zat slim want we wogen 565kg en mochten 570kg wegen. Onze 2de ploeg kwam op 540kg uit. Dat was een beetje te weinig maar we konden niet veel anders doen.Na de weging hebben we nog wat siteseeing gedaan en dan nog wat gepokerd. Tegen een uur of 10 wilden de meesten gaan slapen en werden de lichten uitgedaan. Want de volgende ochtend stond de wekker op half 6. We wilden immers om 6u al gaan wegen zodat we achteraf alles op ons gemakje konden doen.
Eerst nog eens gaan proefwegen vond ik niet nodig want gisteren zaten we er maar 5 kilo naast. Maar nu dat het de echte weging was gaf de weegschaal ineens 550kg aan. Dat was 20 kilo te weinig. Maar ja, de papieren waren al ingevuld zodat ik toch niets meer kon wisselen. Woog onze 2de ploeg ineens ook 30kg te weinig. Daar heb ik een fout gemaakt. We hadden altijd moeten gaan wegen voor het eten en ook moeten proefwegen. Dan hadden we eventueel nog iets kunnen veranderen. Want Galliërs hadden er nog ene over van 45kg. Mits wat wisselen binnen onze ploegen hadden zo alle 2 onze ploegen op hun gewicht kunnen staan. Dus we zouden het moeten doen met datgene dat onze eerste gedachte was. We gingen alles en er het beste van maken. Na de weging en het stempelen was het weeral tijd om te gaan eten.
Een typisch “English breakfast†kregen we voorgeschoteld. De worst en eieren waren best te eten maar de toost was niet om over naar huis te schrijven. Precies in de fritpot gebakken zo vettig. Na nog een paar pottekes yoghurt (het beste van het ontbijt) gingen we terug naar de kamer om ons eten te laten zakken en ons voor te bereiden. Rond 9u gingen we naar het terrein om ons te installeren want tegen kwart voor tien was het tijd voor de “ceremony protocolairâ€. Na de nodige speechen en een voorstelling van de ploegen konden we ons opmaken voor de wedstrijd. Peter ging de poule-indeling halen en wij stoomden ons klaar. Jan was ons al komen waarschuwen dar we weeral!!! de zwaarste poule hadden maar dat deerde ons niet. Hoe zwaar kon die zijn?
Tot de Peter mij de poule-indeling effectief onder mijn neus duwde. Met het ganse podium van vorig jaar in onze reeks leek het hoogst mogelijke de 4de plaats. Maar we gingen er het beste van maken en we zouden wel zien waar het schip strandde. We mochten beginnen tegen London ACF. Dit was één van de 4 Engelse legerteams. In deze ploeg trokken ook dames mee. Maar de dames in dit team waren precies al met andere dingen bezig. Want toen we het veld opgingen waren ze de hele tijd aan’t gibberen. Wij echter waren geconcentreerd. Het moest immers al van bij de eerste trek vol erop. En niet zoals vorig jaar daar onze kans op de 2de ronde al laten liggen. En het was er vol op. Want zowel de eerste als de tweede trek duurden geen 10 seconden. De 2de wedstrijd mochten we tegen het nummer 2 van vorig jaar namelijk Sins. Het was wel niet meer dezelfde ploeg als vorig jaar maar je mag een Zwitserse ploeg nooit onderschatten. Ze hadden al wel van Drostdy verloren dus dat betekende weer een concurrent meer voor die 4de plaats. De start was goed en we pakten al snel enkele meters.
Hierdoor kreeg de ploeg een “boost†en werd de trek zonder al te veel problemen gewonnen. Ook de 2de trek wonnen we vrij gemakkelijk. De volgende wedstrijd was tegen Eibergen. Deze Nederlanders waren we al een paar keer tegengekomen op het Gensb en meestal konden we daar van winnen. Ze hadden dan ook nog eens een heel jonge ploeg bij. Daarom kozen we voor een snelle start zodat we niet te veel krachten verspeelden. En dit lukte beide trekken. Dan volgden Löftedalens. Deze Zweedse ploeg had al een paar zwaar wedstrijden getrokken met ondermeer een gelijkspel tegen Drostdy. Weer gingen we uit van ons sterkste punt. Een snelle start gevolgd door de aanval. En ook nu weer bleek dat de beste tactiek te zijn. Want ook zij moesten eraan geloven. Dan volgde Okia. Hier werd eveneens van gewonnen. We hadden nu 5 wedstrijden getrokken en nog niks verloren.
Met nog 4 wedstrijden te gaan lagen alle kansen nog open voor ons. Maar dan moesten we wel minstens 3 van de 4 wedstrijden winnen. Te beginnen met het mixteam. Hierin deden Sander van de Powerrangers (en van Heleen) mee en nog een paar Boerekes. Maar ook hiervan konden we winnen. Dan volgde Eschbachtal. De winnaar van vorig jaar. Dat was al vanaf het Gensb van 2007 ons zwart beest. En ook nu weer bleken ze te sterk te zijn. En dat met maar 526kg aan het touw. Iedereen was teleurgesteld want nu bleek de volgende ronde ineens weer ver weg. Want doordat er maar 4 reeksen waren gingen enkel de beste 2 door. Maar er was nog een kans.
Dan moesten we nog wel onze volgende 2 wedstrijden winnen. Te beginnen tegen Mosnang. Het beloofde een harde strijd te worden want Mosnang was immers het nummer 3 van vorig jaar. De start was telkens goed maar je merkte al snel dat we kracht en uithouding te kort kwamen. En dat er bij onze ploeg het beste af was. Het gebrek aan training begon zichtbaar te worden. Nu hadden we nog 1 wedstrijd te gaan in onze poule. En dat was tegen Drostdy. De spirit was eruit nu we naast de volgende ronde grepen. Ze zaten er allemaal een beetje gelaten bij. Maar ook die laatste wedstrijd gingen we alles geven zodat we met opgeheven hoofd terug naar België konden reizen. We begonnen weer hevig en de eerste trek werd gewonnen. Maar het viel nu toch echt wel op dat het vat leeg was. De 2de trek was de start minder en moesten we in de verdediging. De groep probeerde nog wel een aanval in te zetten maar het kwam er gewoon niet meer uit. Het vat was compleet leeg.
Nu zat het erop. Mosnang werd 1, Eschbachtal 2, wij 3 (weeral) en Löftedalens op 4. Dit dankzij onze laatste trek waar we gelijk hadden getrokken tegen Drostdy. Anders had Drostdy op 4 gestaan. Niet dat dat nu nog veel uitmaakte aangezien enkel de beste 2 doorgingen. Iedereen was bij ons toch wel teleurgesteld omdat we weer derde werden en er weer “net niet†bijwaren. Totdat Peter kwam zeggen dat het de beste 4 van elke reeks waren die doorgingen. Je zag ineens iedereen weer opfleuren. Voor het eerst sinds 2005 gingen we nog eens naar de volgende ronde. We gingen uitkomen tegen de 2de van de reeks die naast ons had getrokken.
En dat bleek Appenzell te zijn. Wij gingen nog eens alles geven. Maar het zou moeilijk worden aangezien het vat al leeg was.
Maar er zou zeker 1 Belgische ploeg naar de 8ste finale gaan want in de andere baan trokken Boerekes en Powerrangers tegen elkaar. Daarin bleken de Boerekes de sterkste. Ook wij konden onze 16de finale niet winnen. We hebben wel 2 heel mooie trekken getrokken maar leeg is leeg. We zaten toch nog wel met gemengde gevoelens maar tevredenheid overheerste toch wel. Nu was het supporteren voor de Boerekes die nog een ronde verder gingen. Maar ook voor hen stopte hun avontuur hier tegen Eschbachtal. Het nummer 1 en 2 van onze reeks stootten wel door naar de laatste 4. Eschbachtal kwam uit tegen Drostdy 1 en Mosnang tegen Hovmanstorps. Mosnang won hun partij en was de eerste finalist. Zou de finale net als vorig jaar uit onze reeks komen.
Het antwoord was neen. Eschbachtal vond met hun 526kg geen antwoord op de klappen die Drostdy gaf. Dus een finale tussen Mosnang en Drostdy. In de strijd om het brons leek Eschbachtal aan het einde van hun Latijn want ze verloren vrij snel van Hovmanstorps. De finale dan. En ze bleek veel minder spannend dan we allemaal gehoopt hadden. Dit kwam doordat Mosnang zoveel kracht over had dat de klappen van Drostdy er niet door kwamen. Een terechte winnaar moet gezegd worden. En wij mogen fier zijn dat zowel de winnaar als het nummer 4 weer uit onze reeks kwam. Dat wil toch zeggen dat ook wij wel goed bezig waren.
Nu zat het touwtrekken erop en ging iedereen douchen. Ik ging samen met nog een paar coachen eerst men keel smeren. Dit om mijn stem terug te krijgen en te bekomen van de emoties en de gemengde gevoelens. Want die waren er nog steeds. Wat als we een heel jaar lang keihard met deze groep hadden getraind? Een vraag die we nooit beantwoordt zullen krijgen. Maar toch was ik tevreden over de vechtlust van de ploeg. En dat maakte veel goed. Tegen dat ik dan terug naar de barak ging kon ik ineens de aandenkens meenemen. Dat hadden ze nu wel verdiend. Dan was het weeral etenstijd. Het was hetzelfde als gisteren alleen hadden ze nu ook schnitzels voorzien alleen mocht ge geen 2 stukken vlees pakken. Maar tegen dat we aan de tafel waren hadden ik en Peter ieder toch 2 stukken zenne:-)
Na het eten maakte iedereen zich op voor het feestje. Maar door een stomme regeling van de organisatie werden hier iedereen weer uit elkaar gehaald. Omdat er geen alcohol onder de 18 jaar mocht getapt worden hadden ze er niets beter op gevonden om gewoon 2 aparte fuifzalen te maken. Hierdoor werd -18 van 18 gescheiden. En dit terwijl de essentie van het Gensb was om de jeugd van alle teams te laten verbroederen. Hierdoor ook dat Boerekes en Powerrangers voor drank hadden gezorgd op de kamer. I
k ben ook op de kamer gebleven en aan mijn verslag begonnen. Het feestje zei me eigenlijk weinig. Het ging toch al om 24.00 uur gedaan zijn. Maar de meeste van onze jeugd kwamen al eerder naar de kamer en kropen onmiddellijk in bed. Enkel Joep, Klaas, Steven en Filip bleven nog een tijd weg. Ze gingen nog wat wandelen. Maar tegen 1 uur lagen ze ook in hun bed.
We moesten er immers om 6 uur terug uit om de kamer op te ruimen. Want de bus wou rond 8 uur vertrekken en we moesten nog eten. Terwijl iedereen ging eten probeerden ik en Frans onze waarborg terug te krijgen. Maar toen die dikke die de kamers controleerde binnenkwam bleek er niks goed te zijn. Er was een bepaalde volgorde hoe de lakens gelegd moesten worden en hoeveel enzo. Dan heb ik dat maar snel verlegd en moest ik nog rap zijn voor het eten. Peter en de rest van ons mannen hebben dan de kamer nog helemaal opgekuist want het was nog niet goed. En dat terwijl er bij aankomst ook alles maar op een hoopje lag. Maar uiteindelijk hebben we toch onze borg teruggekregen.
En zo kon onze tocht richting België terug beginnen. Het was precies een partybus in de terugrit. Terwijl het in de heenrit rustig was stond nu de radio vollen bak met achter de draaitafel DJ SOA van Discobar Marcel cars “Alles aan één euroâ€. En zo leek de terugrit veel korter want ineens waren we al aan de boot. We moesten nog een kwartiertje wachten eer we konden inchecken. Na wederom een woelig boottochtje waren we iets voor 8 uur weer aan land. Nu nog een reis van een kleine drie uur tot in Merksplas. En de meesten gingen blij zijn als ze weer thuis waren want er waren er bij die al heel de terugrit moeite hadden om op hun benen te blijven staan (He Lieve). Maar halverwege moesten we nog van chauffeur wisselen want die mocht niet meer verder rijden. Nadat we “de Jakke†uitgewuifd hadden reden we verder naar Brecht om de Powerrangers en Vandakker af te zetten. Tegen 23 uur waren we in Brecht en werd het ineens heel wat rustiger in de bus. Na een half uurtje kwamen we aan in Merksplas. Hetgeen dat uit de container kwam werd er ineens terug ingelegd en dan was het tijd om naar huis te gaan en in bed te kruipen. Want ik had zoals altijd met het Gensb weer veel te weinig geslapen.
Na een nachtje slapen kon ik men evaluatie maken. Het was weer een mooi, sportief tornooi maar qua organisatie kunnen de Engelsen nog veel leren van de Belgen. En Qua prestaties mogen alle Belgische ploegen trots zijn. En dat zijn we ook!!!
- Fotoalbum (extern)