Verslagen

Open Wereld Kampioenschap 4X4 - Ewald

Barton-under-Needwood is een onooglijke vlek iets boven het Engelse Birmingham, maar op 7 augustus vonden tal van touwtrekploegen de weg richting dit kleine plaatsje in de Midlands. Zo ook de Berketrekkers, die eens benieuwd waren naar de 4+4 Open World Championships die deze bewuste zaterdag plaatsvonden.

Het was vrijdag 6 augustus dat er ’s morgens vroeg verzamelen werd geblazen aan de sporthal in Merksplas. De minibus vertrok om 7 uur met de onvermoeibare Linda Van Gorp achter het stuur, Katrien Verpoucke als copilote en Ewald Schram om af en toe het raampje open te draaien. Op de achterbank hielden Kurt Braspenning, Jill Van Mirlo, Jan Verheyen, Dorien Leysen, Jan Lenaerts en Jan Naalden de moed erin, want het beloofde een lange reis te worden.

Om halftwaalf Belgische tijd vertrok de Zeepoes in Calais, en ze zou om halftwaalf Engelse tijd aankomen in Dover. Very strange! Toen we eindelijk de juiste vertrekhaven hadden gevonden konden we inschepen en beginnen eten, wat naar ’t schijnt de beste remedie tegen zeeziekte is. Blijkbaar, want de woeste zee kreeg de Berketrekkers niet klein en zo konden we vanuit Dover richting Barton-under-Needwood cruisen. Na een tijdje nam Jill de minibus voor haar rekening, en zo zijn we feilloos rond een uur of 5 ter bestemming aangekomen.

We werden onmiddellijk verwelkomd door ‘de Steve’, onze contactpersoon en eveneens organisator van het hele gebeuren. Hij liet ons zien waar we onze tenten konden opslaan en gaf me een snelle rondleiding over het terrein en een korte uitleg over het komende toernooi. In Engeland zijn er twee touwtrekbonden, de Association en de Federation. De eerste is de “officiële” (door Twif erkent), maar door een paar probleempjes met de Association, o.a. inzake gemengd touwtrekken, hebben een hoop clubs zich verenigd in de Federation. Het was deze laatste die dit jaar voor het eerst de 4+4 World Championships organiseerde, wat betekent dat teams van 4 mannen en 4 vrouwen strijden om de titel. Het gevolg is dat sommige ploegen, die om praktische redenen bij de Association zijn aangesloten, besloten de Association niet voor het hoofd te stoten en niet onder hun eigen naam aan de Championships deel te nemen. We kwamen echter veel bekende internationale gezichten tegen, dus het beloofde een bikkelharde strijd te worden.

De rest van de vrijdagavond werd gespendeerd bij de plaatselijke Fish-‘n-Chips-boer en een échte pub. Het ene viel wat beter mee als het andere, zullen we maar zeggen. Maar ja, we waren niet naar Engeland gekomen om de culinaire geneugten van de Midlands te ontdekken, maar om een dijk van een sportieve prestatie neer te zetten. Op tijd te bed dus (lang leve het Engelse sluitingsuur!). Dat was echter buiten de waard (van de cafetaria in de sportclub) gerekend, ze stonden op een kleine verbroedering. Geen probleem voor de immer sympathieke en taalvaardige Berketrekkers! Gelukkig hadden we onze luchtmatrassen al in de vooravond opgeblazen…

Zaterdag het echte werk. Vroeg uit de veren (hoewel dat ook met het geronk van Jan…euh… ik bedoel de plaatselijke grasmaaier te maken had. Blijkbaar worden cricketvelden daar echt verwend.)! Een luchtig ontbijtje en dan wachten tot de middag, zodat we gewogen en afgestempeld konden worden. We wogen een paar kilootjes onder de vereiste 600kg dus konden we met een gerust gemoed in de tent gaan liggen wachten op de start. En met een beetje vertraging begon het dan eindelijk! In de openingsceremonie verenigde de peuters van Barton zich om de ‘Forces of Evil’ te verslaan in – u raadt het al – een touwtrekwedstrijd. Well done, lads! De ellenlange speeches waren wat teveel van het goede, zeker als het kwik rond of boven de 30 graden komt. Nog even het volkslied en dan gaan loten.

We kwamen terecht in een poule van 6, waarvan al snel zou blijken dat Leek de sterkste was (Association ploeg met TWIF geschiedenis in de lichtgewichten en dames) . We waren echter verdienstelijk tweede in deze voorronde, zeker als je ziet hoe diep er is gegaan tegen Leek, de uiteindelijke winnaar van de 600kg klasse. We sleepten een gelijkspel uit de wacht, maar de derde en beslissende trek ging toch naar de overkant. Dit maakte dat we in de kruisfinales tegen de winnaar uit de andere poule uitkwamen, deze bleken echter ook een maatje te groot, ondanks de vurige bijstand van Jan Lenaerts als coach. Het podium in de 600klasse was: goud voor Leek, zilver voor Triple F en brons voor de Berketrekkers en Woodton.

Nu we daar toch waren, konden we ineens meedoen met de 660kg klasse, Jan Lenaerts wisselde met Ewald, zodat de Berketrekkers iets dichter in de buurt van de 660 kilogram kwamen (hoewel een paar stevige porties Engelse chips de avond ervoor de kloof niet helemaal gedicht had) en Ewald de rol van coach overnam. Wederom zaten we tijdens de voorrondes in dezelfde groep als de uiteindelijke winnaar, dit keer Holland TOWC, de organiserende vereniging. De rest van het deelnemersveld werd verslagen zodat we weer als tweede in de voorrondes naar de kruisfinales konden doorstoten. Daar kwamen we Triple F tegen, die nog wat krachten op overschot hadden na de verovering van hun zilveren medaille in de vorige klasse. Zo kwam het dat we evenals het Amerikaanse GLD met brons tevreden moesten zijn (en dat waren we zeker!), en na een spannende finale ging Holland met het goud aan de haal, Triple F won z’n tweede zilver van die dag.

Dat was wel genoeg sport voor 1 dag, en dus werd de tent afgebroken, het drinken –euhm- opgedronken en de vijver boxershortgewijs overgezwommen. En échte sportmannen zwemmen dan nog eens terug ook! ;-) Een hete aardappel met chilisaus later, waren we klaar voor een portie ‘socialising’, en de Engelse versie van Discobar Galaxy hield ons bezig tot 23u. Toen werd het echt vertrekkenstijd, en na een afscheidstoespraakje (waarbij we ook de dancing award gewonnen bleken te hebben) ging het minibusgewijs terug richting Dover. Wederom loodste Linda ons door Engeland, terwijl Kurt en Ewald Abba-medleys ten berde brachten. Vanaf Dover is het een grote wazige plek in mn geheugen, met veel slapen en weinig zeggen.

We waren dan nog goed op tijd in Ravels, waar we meededen aan een toernooi van de Galliërs. Alweer brons! (Maar deze keer omdat er 3 ploegen waren ingeschreven in de reeks waar de heren in meededen). Onze jeugd liep daar ook rond, en zij hebben zich nog flink verweerd, door met een paar nieuwelingen en zonder enkele vaste waarden nog 2 keer een gelijkspel uit de brand te slepen. De douches die de Galliërs ons vriendelijk ter beschikking stelden, deden echt fameus deugd. Daarna nog op het gemak van op de tribune de rest van de wedstrijden bekeken, en uiteindelijk toch richitng Merksplas gesukkeld. Daar al de rommel in de container gekieperd, de bus wat uitgekuisd en richting douche en bed gewankeld. Jill en Kurt waren nog zo sportief om de bus terug naar het verhuurbedrijf te rijden.

En zoals het een goede Oscaruitreiking betaamt, komen de bedankjes op het einde… Bedankt Jan Naalden en Linda, zonder jullie waren we nooit zover geraakt! Bedankt Steve en alle andere Engelsmannen en –vrouwen, voor het warme welkom. En ne merci aan de rest van de bemanning van de BerkesMobiel voor het vette weekend!

En als we één lesje geleerd hebben van ons Engelse avontuur, is dat fish en chips niet te vreten is. En dat je geen handtassen aan de spiegel moet laten hangen als je de autostrade oprijdt. En dat je in Engeland een rotonde links moet oprijden. En dat er nog dorpjes zijn zoals Zondereigen. En dat Abba best veel liedjes heeft voortgebracht. En…