Belgisch Kampioenschap te Zoersel
Zondag 27 september. We waren nog maar amper bekomen van het EK of we mochten ons weeral gaan meten met de Belgische top. Dit keer streden we om de Belgische titel. Vandaag werd er nog jeugd en dames getrokken. De rest was al eerder afgewerkt. Op het EK hadden we al wel bewezen dat we bij die top horen door zowel bij de jeugd als de beloften als beste Belgische team uit de reeks te komen. Maar dat zei niks. De andere ploegen konden nu wel met hun sterkste opstelling trekken want nu waren het de Gensb regels en dan kan jeugd al trekken vanaf 12 jaar. Ook wij trokken met onze Gensb ploeg. Dit omdat we Toon nodig hadden om de 2de ploeg te ankeren. We hadden immers 2 jeugdploegen ingeschreven en ook nog een damesploeg. Dit was een samenwerking tussen ons en Jagersrust. Maar we gingen wel trekken onder onze naam. Die dames van Jagersrust werden dan lid bij ons.
Maar eerst moesten we zien dat we al dat volk in Zoersel kregen. Want we waren met veel. Met ne man of 28. Maar er waren een paar ouders die meereden zodat we uiteindelijk meer dan genoeg auto’s hadden. We vertrokken goed op tijd want het ging nog een gepuzzel worden op de weegschaal. Eenmaal aanwezig begonnen de Boerekes al te lopen. Er moest nog 8 kilo af. Ik had geopteerd voor de ploeg van het Gensb. We hadden nog overwogen om Klaas te wisselen met Maarten om zo de ploeg nog wat sterker te maken maar dat lukte niet met de kilo’s. Met Klaas in de ploeg wogen we al 567kg. En we mochten maar 570 kg wegen. Onze andere jeugdploeg woog 566kg maar zij stonden dan wel met 10 in de ploeg. In totaal kregen we 7 jeugdploegen aan het touw. 2 waren er van ons, 2 van de Boerekes, bijna 2 van Powerrangers en dan nog 1 van Fam. Janssens. Volgens de meeste kenners ging het een strijd worden tussen Boerekes en Powerrangers met dan de favorietenrol voor Boerekes.
Met ons hield eigenlijk niemand rekening. Maar zo hadden wij dat het liefst. Het was aan ons om te laten zien dat iedereen het verkeerde gedacht had over ons. Op het EK kregen we nog van iemand (ik ga geen naam noemen, hij zal het wel weten) te horen dat wij de SLECHTSTE anker hadden die ze in België konden vinden en dat onze trekkers die in het nationaal team stonden de minste waren uit het team. Het was nu aan ons om het tegendeel te bewijzen. Zodat al die mensen die zogezegd iets van touwtrekken kennen voor eens en altijd ons serieus gingen nemen. We mochten al direct beginnen met rust. Dan konden we de rest al wat in de gaten houden.
De Boerekes wonnen tegen Boerekes 2 met veel beukwerk. Powerrangers wonnen van Fam. Janssens maar hadden er toch redelijk wat werk mee. Onze 2de ploeg verloor van Powerrangers-Galliërs. Ook werd al duidelijk dat het tamelijk harde grond was dus niks om op af te wachten. Dan was het aan ons. Ik had inmiddels al een idee over de tegenstand maar nog niks van mijn eigen ploeg. De meeste waren daags voordien naar Milk Inc. geweest en ik wist niet hoe ze dat verteerd hadden. Maar dat ze ervoor wilden vechten stond wel vast. Ze hadden immers de belofte gedaan dat, indien we Belgisch Kampioen werden, alle trekkers hun haar gingen afscheren. Allez, iedereen buiten de dames.
We mochten beginnen tegen Fam. Janssens. Die hadden het daarnet Powerrangers knap lastig gemaakt dus we waren op ons hoede. Maar zoals altijd keken we niet te hard naar de andere ploegen en gingen we weer uit van onze eigen kracht. En daarbij hoorde natuurlijk onze snelle start. En die was weer goed. We hadden al snel 2 meter en dan was de kwestie van dat verder uit te duwen. En dat lukte vrij netjes. De 2de trek was de start net iets minder. Fam. Janssens zette zich vast en het kwam niet direct mee. Hierdoor begonnen ze een beetje te panikeren en pakten we ook een waarschuwing. Ik maande hen aan om kalm te blijven en de druk op te voeren. Dit resulteerde in een 2de winnende trek. Onze volgende wedstrijd was tegen onze 2de ploeg. Eigenlijk was het niet echt een wedstrijd want het verschil in kracht was gewoon veel te groot. Daar stonden 4 trekkers bij die hun 1ste wedstrijd trokken en bij ons was de groep al 2 jaar samen aan het trekken. Op de andere baan was “de strijd van de dag” aan de gang. Boerekes trok tegen Powerrangers. Na veel beukwerk wonnen de Boerekes. De Frans was zo blij dat hij zijn wandelstok in de lucht smeet. Precies of ze hadden het Belgisch kampioenschap al gewonnen. De volgende trek zou daar evenzeer nog over beslissen.
Want wij mochten tegen Boerekes. We gingen hen niet in hun spel laten komen en direct bij de start fel doorduwen zodat ze geen kans kregen om klappen te geven. De 1ste trek was de start goed en hadden we al snel 2 meter. Toen kwamen de bevreesde klappen. De 1ste werd meteen beantwoord en we hadden ineens 3 meter. Nu was het enkel nog een kwestie van doorduwen. En zo was de 1ste trek een feit. Maar nu waren ze gewaarschuwd en zouden ze nog feller zijn. En dat was inderdaad zo, of wij waren net iets trager in de start. Maar we herstelden ons snel en pakten direct over. Weer hadden we al snel 2 meter maar het had ons toch wel wat krachten gekost. Ik merkte dat het niet meer zo vlot ging en liet ze blokken. Dat is niet van onze gewoonte maar zo zagen de andere ploegen ook eens dat wij meer konden dan alleen snel starten. Boerekes moesten alles uit de kan halen om ons mee te krijgen. Maar we bleven rustig blokken en we gaven niet gek veel prijs. Hierdoor begonnen Boerekes fouten te maken en al snel stonden ze met 2 waarschuwingen. Wij waren aan het wachten op de derde waarschuwing maar kregen er zelf een aangesmeerd. Maar uiteindelijk kwam die 3de waarschuwing er toch en zo wonnen we ook de 2de trek. De Frans was kwaad op zijn mannen omdat ze verloren hadden en weigerde natuurlijk om toe te geven dat we beter waren deze trek. Het lag weer aan de scheidsrechter.
Deze overwinning gaf ons”een boost” en dat liet zich in de volgende wedstrijd ook merken. Want de 2de ploeg van Boerekes werd zonder al te veel problemen opzij gezet. Ook tegen Powerrangers-Galliërs kwamen we niet in de problemen. Met nog 1 wedstrijd te gaan werden onze medaillekansen alsmaar groter. We waren al zeker van onze finaleplaats. De trek tegen Powerrangers ging enkel beslissen tegen wie we zouden trekken in de finale. Bij winst of gelijk van ons trokken we tegen Boerekes. Bij verlies gingen de waarschuwingen de doorslag geven want dan eindigden we met 3 ploegen met evenveel punten. We hadden al eens geïnformeerd en dan zou het een finale Berketrekkers-Powerrangers worden.
Na overleg met de ploeg opteerden we voor de 2de keuze. Hoewel het tegen mijn principes is hebben we die wedstrijd tegen Powerrangers bewust verloren. Tijdens het trekken hebben we wel enkele keren een actie gemaakt maar dit was om te testen hoe het ging en we hadden er wel een goed gevoel bij. De Boerekes zagen dit gebeuren langs de zijlijn en waren al met ons aan het lachen. Ze zagen hun titel weeral dichterbij komen. Maar ze wisten nog niet wat de gevolgen waren van ons verlies. Toen later bleek dat Boerekes zo naast de finale vielen reageerden ze furieus. Als je als gedoodverfde favoriet naar voren word geschoven en je moet dan trekken voor plaats 3 en 4 dan doet dat zeer. En zeker als je voor eigen volk trekt. Boerekes 1 won makkelijk het brons van Boerekes 2.
Dan de finale. Bij het opgaan van het terrein zag ik al dat het wel goed zat. Voor het eerst zag ik een gefocuste blik in hun ogen, teken van opperste concentratie. De start was goed en de druk hoog genoeg om ineens door te kunnen duwen. De 2de trek was iets anders. Powerrangers startten veel agressiever en we hadden het even moeilijk. Maar beetje bij beetje namen we de controle over en wonnen we terrein. De laatste 10 cm leek een eeuwigheid te duren maar de ontlading was des te groter toen er uiteindelijk gefloten werd. Toen we van het terrein gingen bleek nog maar eens hoe een slechte verliezers de Boerekes zijn. Want ze feliciteerden de Powerrangers maar toen wij er waren keerden ze hun rug naar ons. In plaats van de schuld op ons te steken kunnen ze beter eens naar zichzelf kijken. Want als ze van ons hadden gewonnen dan had het nooit zo kunnen lopen.
Na de jeugd begonnen de dames eraan. Hier waren 5 ploegen en wederom was er een van ons bij. Deze ploeg had nooit samen aan het touw gestaan en was een mengeling van ons, Jagersrust en zelfs een beetje Mertensmannen en Fam. Janssens. Maar het leek te werken want ook zij geraakten in de finale. In de reeks verloren ze alleen van Fam. Janssens. Ook in de finale kwamen ze tegen Fam. Janssens te staan en ook nu weer waren ze te sterk. Maar dat hadden ze wel verwacht. Dus zilver werd het. Voor ons kon de dag niet meer stuk. Als je met goud en zilver naar huis gaat terwijl je volgens de kenners “niet goed genoeg” bent geeft dat toch wel een goed gevoel.
Nu was het nog wachten op de medaille-uitreiking en ook hier gedroegen de Boerekes zich als een slecht verliezer. Eerst wilden ze niet naar het podium gaan en dan wensten ze ons geen proficiat maar vonden ons zwak en valsspelers. Maar als je volgens “de kenners” toch niet sterk genoeg bent, dan moet je het wel slim spelen he. Ik begrijp dat je teleurgesteld kan zijn maar je moet je grens wel kennen. En als ik achteraf hoor dat ze Jan, de voorzitter van de bond, aan het bedreigen waren dan zijn ze in mijn ogen toch wel over die grens gegaan. Terwijl Jan totaal geen inspraak heeft op mijn manier van training geven en coachen. Als ze het dan tegen mij komen vertellen he. Dan had ik graag toegegeven dat we meer schrik hadden voor een finale tegen de Boerekes dan tegen de Powerrangers.
Maar je ziet het, je moet niet enkel sterk zijn om Belgisch Kampioen te worden he!
Shit, da betekende ook dat ons haar er af moest. En zo gezegd, zo gedaan. Diezelfde avond is er bij een dikverdiende friet de tondeuse boven gehaald en hebben we bijna allemaal ons haar af gedaan. Enkel Hans, Nick, Maarten en Jeroen Ooms niet maar die hebben we nog wel eens.
Gouden en zilveren groetjes
- uitslagen Belgisch Kampioenschap 2009 - Fotoalbum (extern)